Birma, of Myanmar zoals het tegenwoordig heet, is decennia lang een afgesloten land geweest. Pas nadat het militaire regime in 2011 de politieke teugels had gevierd, gingen de deuren naar de wereld open. En het schitterende land werd snel een populaire reisbestemming.
Maar het is altijd mogelijk geweest om het land te bereizen. Alleen, je moest er wat voor over hebben. Toeristenvisa waren slechts 8 dagen geldig, dus als je wat van het land wilde zien moest je er een stevig reistempo op nahouden en met heel weinig comfort genoegen nemen. Toen in 1994 toeristenvisa 21 dagen geldig werden, besloten mijn reisvriendin Brigitte en ik er zo snel mogelijk heen te gaan. We wilden graag nog het ongerepte Birma zien voor het te laat was. En dat is gelukt!
Birma had in die tijd vrijwel geen toeristische infrastructuur. Er waren staatshotels á la DDR, enkele privé gerunde guesthouses en natuurlijk het beroemde Strand Hotel in Rangoon, of zoals het nu heet Yangon. En er was openbaar vervoer. Een spoorwegnet, binnenlandse lijnvluchten uitgevoerd met Fokker Friendships en Fellowships, een netwerk van bussen in alle maten en uitvoeringen en er waren overal taxi’s en minibussen te huur. Bovendien waren er voldoende restaurantjes.
Het organiseren van onze reis kon alleen ter plekke, omdat er effectief nog geen communicatie met het land mogelijk was. De eerste stap was het nemen van een vlucht van Europa naar Bangkok. Daarna zo snel mogelijk doorvliegen naar Yangon met een lokale maatschappij. En vandaar weer verder zien wat er mogelijk was met het Birmese openbaar vervoer. Hier is onze route door Birma.
We vonden gelukkig een goed guesthouse in Yangon en besloten de Birmese hoofdstad het draaipunt van onze reis te maken. Ons eerste doel was Mandalay, een dag reizen met de trein. Maar tijdens de treinreis kwamen we in gesprek met een paar Italianen. En we besloten om in Thazi van de trein te stappen, daar te overnachten en de volgende dag een minibus te huren om naar het Inle Lake te rijden. Dat Inle Lake word bevolkt door gemeenschappen die in paalwoningen leven en drijvende tuinen hebben. Het leek ons veel meer bijzonder dan Mandalay. We moesten er wèl wat voor over hebben. In Thazi was slecht één primitief hotel. Dus een slechte maaltijd en vlooienbeten “all inclusive”.
Van het Inle Lake met een gehuurde taxi naar Bagan. Deze plaats is bekend om het grote aantal tempels dat hier voornamelijk in de 12e en 13e eeuw is gebouwd. Toen wij het complex bezochten waren alle tempels vrij toegankelijk èn … er was geen mens. Mystiek, je waande je in een andere wereld.
Overigens gold dat ook voor Yangon. Er was beperkt elektrische verlichting. Dus `s avonds bestond de verlichting van marktstalletjes en eettentjes vaak uit kaarsen en olielampen. En in Yangon draait alles om de Shwedagon, de grootste Boeddhistische stupa ter wereld. Die is van `s morgens vroeg tot laat in de avond open. We konden haast geen genoeg krijgen van deze schitterende stupa.
Wie in 1995 naar Birma wilde, kon dat haast uitsluitend doen via Thailand. We moesten in Bangkok enkele dagen op onze vlucht naar Yangon wachten. Maar dat is natuurlijk geen straf. Thailand heeft zó veel te bieden. En het land is sterk gevormd door de alom tegenwoordige Boeddhistische cultuur. Vandaar dat er naast de foto serie over Birma een aparte foto serie met dia’s van Bangkok en omgeving beschikbaar is.
Naar de foto serie over Thailand, ontspannen oponthoud op weg naar Birma >>