In essentie was Myanmar, totdat de militaire junta besloot de teugels meer los te laten, een socialistische dictatuur. Zoals de DDR er vroeger heeft uitgezien, of het China van Mao, dat Bert uit eigen ervaring nog een klein beetje kent.
Alles in handen van de staat, zo ook de hotels. Gasten zijn geen klanten die voor inkomsten zorgen, nee het zijn vervelende verstoringen van de dagelijkse rust. Het staatshotel in Bagan was ronduit smerig, maar er was niets anders. En met een eigen slaapzak in de rugzak was dat probleem haast volledig te omzeilen.
Ook de post bezorging was van de zelfde kwaliteit. We weten niet of het in het hotel, waar we onze briefkaarten hebben afgegeven, al mis is gegaan. Of bij de posterijen van Myanmar. Maar de briefkaarten die Brigitte hier aan het schrijven is, zijn nooit aangekomen.
Dat Myanmar zo’n afgezonderd bestaan leidde was ook op straat te zien. Waarschijnlijk waren de invoerrechten op vrachtwagens heel hoog. De meeste grote trucks die rondreden, waren uit de jaren 40 en 50. De openbare bussen in de hoofdstad Yangon waren gebouwd op vrachtwagenchassis die nog uit de tweede wereldoorlog dateerden. Wel het paradijs voor de liefhebber van dit soort trucks natuurlijk!