Een echte toeristische infrastructuur was er (gelukkig) nog niet in Myanmar. Maar er waren, zeker in de grote plaatsen voldoende restaurantjes en eettentjes. Daardoor konden we gaan en staan waar we wilden, zonder dat we na hoefden te denken waar we die avond zouden kunnen eten.
In Yangon hadden we ons favoriete restaurant, dat lokaal “Shwe Ba” werd genoemd, naar een bekende acteur die er vroeger vaak kwam eten. Het was nog een flink eind lopen vanaf ons guesthouse en de wegen waren goeddeels onverlicht. Maar we vonden het er heerlijk. Bovendien was het er druk, dus flinke omzet en dat betekende weer vers voedsel. Je kon kiezen uit de meest uiteenlopende gerechten. Er werd “van alles een beetje” genomen en dat werd met witte rijst gecombineerd. En omdat Myanmar een boeddhistisch en geen islamitisch land is, was het heerlijke lokaal gebrouwen bier volop verkrijgbaar. Dat combineerde heel goed met de “Birmese Rijsttafel”.
Op de bovenstaande foto poseert de staf van het restaurant aan het einde van de avond voor ons, mevrouw rechts ziet er uit als de eigenaar.
Op het moment dat Brigitte en ik een selfie wilden maken, werd er nog een meisje op de kruk geplant. De zelfontspanner liep al. En Brigitte kon weinig anders doen dan het kind opvangen, omdat het anders van de kruk zou duvelen. Kennelijk zijn kinderen heel belangrijk in de Birmese samenleving.